Franciszek Bujak (ur. 25 listopada 1896 w Zakopanem, zm. 11 września 1975 tamże) – polski narciarz, olimpijczyk, działacz, producent nart i smarów. Syn Józefa i Franciszki Karpal. Brat Józefa Bujaka.

Bujak uczęszczał do Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, którą ukończył w 1914 roku. Razem z braćmi wybudował na Jaszczurówce skocznię. Wkrótce potem wygrał zawody szkolne. Narty wykradał ojcu. W 1908 zapisał się do Klubu Łyżwistów. Dwa lata później zdobył swoje pierwsze laury. Od 1913 startował w barwach SN TT Zakopane, którego to klubu, w latach 1935-38, był wiceprezesem.

W latach 1914-1915 należał do Legionów Polskich. Od 1916 do 1917 służył w C. K. Armii, gdzie uczył żołnierzy jazdy na nartach. Od 1918 był sierżantem w Wojsku Polskim w Kompanii Wysokogórskiej kapitana Władysława Ziętkiewicza. Służbę wojskową zakończył w 1920. W tym samym roku zdobył srebrny, a rok później brązowy medal mistrzostw Polski w skokach. W 1920 wygrał też kombinację norweską i bieg na 18 km. Rok później obronił tytuł mistrza w kombinacji i został wicemistrzem w biegu (podobnie jak w 1924). W 1923 został międzynarodowym mistrzem Tatr.

W 1924 wziął udział w I Olimpiadzie Zimowej we francuskim Chamonix, gdzie zajął 27. miejsce w biegu na 18 km. Nie został jednak sklasyfikowany w kombinacji, ponieważ nie stanął do konkursu skoków wskutek upadku na treningu. Reprezentanci Polski we Francji po raz pierwszy zetknęli się z oddzielnymi nartami do skoków i biegów i ze specjalnymi smarami oraz wiązaniami.

Bujak często startował w narciarskich zawodach w kraju i za granicami, m. in. w 1926 zajął trzecie miejsce w czechosłowackim Novém Měste i szóste w VII Międzynarodowych Mistrzostwach Polski na Hali Gąsienicowej. W 1927 zdobył złoty medal MP w biegu na 50 km.

Po zakończeniu kariery sportowej został działaczem w SN PTT i producentem nart i smarów, które zostały także użyte podczas polskiej wyprawy na Spitsbergen. Prowadził też sklep ze sprzętem sportowym i taterniczym. W latach 1948-1949 był kapitanem sportowym Polskiego Związku Narciarskiego. Sędziował też zawody międzynarodowe i sam startował w rywalizacji sędziów i działaczy (zwyciężał przez 12 lat z rzędu). Nadal produkował narty. Pracował w komitetach organizacyjnych MŚ 1939 i MŚ 1962. Miał dwoje dzieci: Ewę i Annę. Zmarł w 1975 roku w Zakopanem, pochowany został na Nowym Cmentarzu.