Maria Morska, właściwie Anna Frenkiel, nazywana Niutą (ur. ok. 1895 w Kaliszu, zm. w maju 1945 w Warszawie) – polska aktorka teatralna i kabaretowa oraz publicystka żydowskiego pochodzenia i feministka.

Ukończyła angielską szkołę z internatem w Broadstairs koło Dover. Po powrocie do Polski zaczęła grać w lubelskim kabarecie Wesoły Ul obok Hanki Ordonówny. Następnie wyjechała do Warszawy, gdzie otrzymała niewielką rolę w Teatrze Polskim. Później stała się znaną deklamatorką utworów skamandrytów w warszawskiej kawiarni Pod Picadorem. Nazywano ją muzą skamandrytów. Łączył ją platoniczny romans z Antonim Słonimskim, podkochiwała się w niej Anna Iwaszkiewicz, przyjaźniła się z Marią Pawlikowską-Jasnorzewską i Ireną Krzywicką. W 1914 roku jej mężem został matematyk, profesor Bronisław Knaster.

Od 1933 roku publikowała w "Wiadomościach Literackich" felietony społeczno-polityczne jako "Marjusz Dawn". Była bardzo krytyczna wobec sytuacji w nazistowskich Niemczech, którą określała słowami wariaci rzucili się na swoich lekarzy. Jednym z jej najbardziej znanych artykułów było Męczeństwo kobiety niemieckiej, dotyczące nasilającej się dyskryminacji kobiet w III Rzeszy.

Po wybuchu II wojny światowej wyjechała do Lwowa, gdzie ukrywała się w jednym pokoju wraz z mężem i kochankiem, lekarzem Hermanem Rubinrautem. Losy tej trójki zainspirowały Irenę Krzywicką do napisania opowiadania Zamurowany świat.

Do Warszawy Morska wróciła w 1945 roku. Rozpoczęła współpracę z "Polską Zbrojną", gdzie publikowała jako "Mariusz Dawn" (tym razem przez "i"). Zmarła na atak serca 23 maja 1945 roku. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Jej dziadkiem był rabin, ojcem Józef Frenkiel (lekarz), a siostrą Alicja Eber (plastyczka).