Ludwik Kulczycki (ur. 22 lipca 1866 w Warszawie, zm. 31 sierpnia 1941 w Warszawie) – polski socjolog i publicysta. Współzałożyciel i autor prac programowych II Proletariatu.

Studiował w Warszawie i Genewie. Od 1894 członek PPS. Za udział w ruchu rewolucyjnym kilkukrotnie więziony (m.in. w Cytadeli Warszawskiej), a także i zesłany na Syberię wschodnią (1895-1899). W 1899 zbiegł do Lwowa, gdzie rozpoczął działalność publicystyczną i naukową. Zajął się socjologią, historią ruchów społecznych XIX wieku i zagadnieniami prawno-państwowymi. Utracił zaufanie współtowarzyszy i został odsunięty od władz partii. W 1900 dokonał secesji i utworzył III Proletariat, bardzo aktywny w latach 1904–1905. Po 1910 odszedł od ruchu socjalistycznego. W czasie I wojny światowej członek Naczelnego Komitetu Narodowego. W 1917 roku rozpoczął pracę w polskiej służbie państwowej pracując w departamencie spraw wewnętrznych i ministerstwie pracy i opieki społecznej. Profesor Szkoły Nauk Politycznych (1918–1932) i Wyższej Szkoły Dziennikarskiej (do 1924). Od 1920 związany z Narodową Partią Robotniczą.

Ludwik Kulczycki spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 220-I-14/15).

Publikacje (wybór)

• Zarys podstaw socjologii ogólnej, (1900)
• Anarchizm współczesny, (1902)
• Współczesne prądy umysłowe i polityczne, (praca dwutomowa: 1902 i 1903)
• Historia ruchu socjalistycznego w zaborze rosyjskim (1905) (wydana pod pseudonimem Mieczysław Mazowiecki)
• Rewolucja rosyjska (praca dwutomowa: 1907 i 1910)
• Autonomia i federalizm, (1906)
• Bankructwo Narodowej Demokracji w Galicji na tle obecnej sytuacji politycznej, (1911)
• Państwa centralne: Rosja a Polska, (1916)
• Francja, Anglia a Polska, (1916)
• Panslawizm a sprawa polska, (1916)
• Druga rewolucja rosyjska, (1917)
• Nauka o państwie, (1924)
• Prawo polityczne, (1930)