Ludwik Chałubiński (ur. 2 sierpnia 1860 w Warszawie, zm. 17 kwietnia 1933 w Zakopanem) – polski taternik, inżynier-chemik, syn Tytusa i Anny z Leszczyńskich.

Był jednym z najlepszych taterników swoich czasów. Zaczął wędrować po Tatrach w wieku 14 lat, początkowo razem z ojcem. 28 czerwca 1877 r. wraz z Wojciechem Rojem i Maciejem Sieczką dokonał pierwszego wejścia na Mięguszowiecki Szczyt Wielki. Do ważniejszych dokonań należą także pierwsze znane wejście na Młynarza (ok. 1885), drugie wejście na Baranie Rogi (1884) i trzecie wejście na Durny Szczyt (1881).

Wspinał się również w Alpach, gdzie wszedł między innymi na Großglockner i Aletschhorn (wraz z Karolem Potkańskim).

Został pochowany na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem. Jego córka Aniela Chałubińska była znanym polskim geografem i geologiem, a syn Stefan – nauczycielem, taternikiem, przewodnikiem tatrzańskim I klasy, instruktorem narciarstwa, ratownikiem TOPR, członkiem honorowym Koła Przewodników Tatrzańskich w Zakopanem.