Marian Borzęcki (ur. 7 września 1889 w Suwałkach, zm. 1942 w obozie koncentracyjnym w Mauthausen) – polski prawnik, polityk, adwokat, komendant główny Policji Państwowej.

Absolwent Wydziału Prawa uniwersytetu w Petersburgu. Od lipca 1919 do października 1921 zastępca komendanta głównego Policji Państwowej, od grudnia 1922 do czerwca 1923 dyrektor Departamentu Bezpieczeństwa w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, od czerwca 1923 do listopada 1926 komendant główny Policji Państwowej. Zwolniony z funkcji po przewrocie majowym, rozpoczął praktykę adwokacką w Warszawie. Aktywny działacz Stronnictwa Narodowego, od 1937 członek Stronnictwa Pracy. W latach 1927–1934 wiceprezydent Warszawy.

We wrześniu 1939 członek Komitetu Obywatelskiego przy Dowództwie Obrony Warszawy. W konspiracji w Biurze Politycznym Centralnego Komitetu Organizacji Niepodległościowych, aresztowany w marcu 1940, wywieziony z Pawiaka w maju 1940 do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen, został zamordowany w obozie w Mauthausen. Jego symboliczny grób znajduje się na warszawskich Powązkach (kw. 191–VI–17).

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta
• Krzyż Walecznych
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Order Korony Rumuńskiej II klasy