Stanisław Franciszek Kobyliński (ur. 27 września 1888 w Kobylanach-Kozach, zmarł w 1974 w Warszawie) − porucznik w I Korpusie Polskim generała Dowbora - Muśnickiego, w okresie II RP d-ca baonu 22 Pułku Piechoty. Uczestnik wojny przeciwko bolszewickiej Rosji w latach 1919-1920.

Wykształcenie zdobył w polskim Gimnazjum Podlaskim w Siedlcach. Ze względu na brak uprawnień państwowych szkoły polskiej maturę uzyskał w 1913 w Warszawie. Po maturze pracował w firmie Braci Borkowskich w Grodnie pomagając stamtąd rodzinie. W dniu wybuchu I wojny światowej 1 sierpnia 1914 został powołany do rosyjskiej armii. Dostał przydział do 149 pieszej grodzieńskiej drużyny, mającej za zadanie ochronę przepraw na Bugu. W maju 1916 r. został skierowany do szkoły oficerskiej w Pskowie, którą ukończył w stopniu starszego lejtnanta (por.).

Po rewolucji lutowej w 1917 został wcielony do I Korpusu Polskiego dowodzonego przez gen. Dowbora - Muśnickiego. Początkowo korpus ten wobec walk rewolucyjnych zachowywał neutralność, jednak po zaatakowaniu przez Gwardię Czerwoną rozgromił bolszewików, zdobył miasto Bobrujsk i osadził się w tamtejszej twierdzy.

Po pokoju brzeskim Bobrujsk został przejęli Niemcy, którzy bez walki rozwiązali I Korpus. Stanisław Kobyliński wrócił do kraju, a dokładnie 11 listopada 1918 zgłosił się jako por. do nowoorganizującego się 22 Pułku Piechoty w Siedlcach, gdzie objął dowództwo baonu.

W styczniu 1920 ożenił się z Ireną Sawicką. Podczas wojny bolszewickiej wiosną 1920 jako d-ca baonu etapowego został odkomenderowany na front wschodni. Podczas walki został ranny w bitwie pod Równem. W latach trzydziestych został przeniesiony w stan spoczynku. Miał dwoje dzieci: Jerzego, ur. 1921 − późniejszego oficera Kedywu AK okręgu wileńskiego, ps. "Bejka" oraz Barbarę ur. 1927.

Jako mjr w st. spocz. aresztowany w Wilnie w 1940. Osadzony w moskiewskim więzieniu Łubianka. Po umowie premiera Sikorskiego za Stalinem wypuszczony z więzienia wstąpił do armii organizowanej w ZSRR przez gen. Władysława Andersa. Razem z armią przez Persję przeszedł do Palestyny. W Palestynie ukończył roczny kurs specjalistów administracji państwowej. W 1947 powrócił do kraju. Zmarł w lipcu 1974, pochowany został w kwaterze dowborczyków na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.