Jan Kanty Steczkowski (ur. 16 października 1862 w Dąbrowie Tarnowskiej, zm. 3 września 1929 w Krakowie) – polski ekonomista, prawnik, polityk, minister skarbu.

Ukończył prawo na Uniwersytecie Wileńskim i Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał stopień doktora praw. Tuż po studiach został adwokatem, miał także majątek ziemski w Pilźnie. Pracował w bankach galicyjskich, od 1899 zajmował w nich kierownicze stanowiska. W 1906 został dyrektorem austriackiej Instytucji dla Handlu i Przemysłu we Lwowie, zaś w 1915 prezesem Centralnej Kasy Krajowej dla Spółek Rolniczych. Równocześnie od 1913 aż do 1920 był dyrektorem Banku Krajowego we Lwowie. W 1915 wszedł w skład Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce.

Był ministrem skarbu w rządzie Jana Kucharzewskiego, następnie premierem rządu powołanego 4 kwietnia 1918 przez Radę Regencyjną i odwołanego 23 października tego roku.

Jako minister skarbu skoncentrował swoją działalność na organizacji ministerstwa skarbu, administracji podatkowej, a także systemu finansowego odradzającej się państwowości polskiej.

Uczestniczył w rokowaniach pokojowych z Rosją Radziecką w Rydze w 1921, uwieńczonych traktatem ryskim.

W pierwszym rządzie Wincentego Witosa (od 26 listopada 1920 do 18 września 1921) po dymisji ministrów Władysława Grabskiego i Wiesława Chrzanowskiego, Steczkowski objął w dniu 26 listopada 1920 tekę ministra skarbu (obok Stefana Przanowskiego – ministra przemysłu i handlu). Urząd ministra sprawował do 13 września 1921.

Był dyrektorem Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej – jedynej w odrodzonej Polsce instytucji emisyjnej (do czasu powstania Banku Polskiego), 1922–1927 prezesem Polskiego Banku Krajowego i Banku Gospodarstwa Krajowego, zaś w latach 1926–1927 również prezesem The British and Polish Trade Bank w Gdańsku.

Jan Kanty Steczkowski, jako członek Stronnictwa Prawicy Narodowej, głosił konserwatywne poglądy polityczne.

Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Jest patronem Fundacji powołanej przez Bank Gospodarstwa Krajowego.