Jan Sendorek (ur. 20 października 1896 w Grabiu, zm. 20 marca 1932 w Warszawie) – pułkownik pilot Wojska Polskiego II RP.

Jan Sendorek urodził się 20 października 1896 roku w Grabiu, w rodzinie chłopskiej. W sierpniu 1914 roku zaciągnął się do Legionów Polskich, z czasem osiągając stopień porucznika w 2 Pułku Piechoty Legionów (był zastępcą dowódcy 2 kompanii). W 1915 roku został ciężko ranny w twarz podczas walk nad Styrem na Wołyniu, po czym przez długi czas przebywał na leczeniu. Po przejściu II Brygady na Ukrainę, został internowany przez Austriaków. W listopadzie 1918 roku przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do macierzystego 2 Pułku Piechoty Legionów. Został w nim dowódcą batalionu i walczył na froncie.

W sierpniu 1919 roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy batalionu lotniczego w Warszawie, a następnie w Krakowie, w stopniu podpułkownika. W czasie wojny z bolszewikami, w sierpniu 1920 roku, był organizatorem i dowódcą ochotniczego 240 Pułku Piechoty.

Po wojnie ukończył Niższą i Wyższą Szkołę Pilotów, po czym w 1922 roku został komendantem Wyższej Szkoły Pilotów w Grudziądzu, pozostając oficerem nadetatowym 2 Pułku Lotniczego. Od kwietnia 1925 roku do maja 1926 roku dowodził 2 Pułkiem Lotniczym w Krakowie. Po przewrocie majowym przeniesiony do Warszawy, tutaj od maja 1926 roku był dowódcą 1 Pułku Lotniczego. 27 kwietnia 1929 roku został mianowany dowódcą 2 Grupy Lotniczej w Poznaniu z jednoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów lotnictwa. 3 sierpnia 1931 roku został wyznaczony na stanowisko I zastępcy szefa Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Zmarł 20 marca 1932 roku w Warszawie w skutek zaczadzenia w swoim mieszkaniu. Pochowany został w Krakowie.

Jego brat Andrzej (1907-1993) był również pilotem wojskowym, uczestnikiem kampanii wrześniowej, pilotem Dywizjonu 306.