Anna Margolis, z domu Markson (ur. 1892 w Warszawie, zm. 10 czerwca 1987 w Łodzi) – polska lekarz ftyzjopediatra, naukowiec i pedagog żydowskiego pochodzenia.

Urodziła się w rodzinie żydowskiej, jako córka kupca Karola Marksona i Rebeki z domu Cukierzys. Była jedną z pięciorga rodzeństwa.

Maturę zdała w Petersburgu. Studia medyczne odbyła na Uniwersytecie w Bonn. Z dyplomem lekarza pediatry rozpoczęła pracę w Szpitalu Anny Marii w Łodzi (dziś im. Korczaka).

W 1920 wyszła za mąż za lekarza Aleksandra Margolisa (1887–1939) z którym miała dwoje dzieci: Alinę (1922–2008) i Jana (1928–1998). Po wybuchu II wojny światowej i rozstrzelaniu męża przez hitlerowców w 1939, przeniosła się z dziećmi do Warszawy. Została przesiedlona z dziećmi do getta warszawskiego, gdzie była ordynatorem na oddziale gruźliczym w szpitalu Dziecięcym im. Bersonów i Baumanów.

Po wojnie, w 1946 Łódzki Urząd Miejski zlecił jej organizację i kierownictwo Sanatorium Przeciwgruźliczego dla Dzieci w Łagiewnikach. Gdy odchodziła na emeryturę w 1963 sanatorium liczyło ponad 700 łóżek. W ramach działającego na terenie sanatorium Zespołu Naukowo-Badawczego Instytutu Gruźlicy opublikowała szereg prac naukowych z dziedziny ftyzjopediatrii. Wykształciła liczną grupę lekarzy ftyzjopediatrów. Była współtwórcą Ustawy Przeciwgruźliczej i członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Ftyzjopneumologicznego. Znała sześć języków obcych. Posiadała tytuł profesora.

Zmarła w Łodzi. Pochowana jest na cmentarzu Komunalnym na Dołach.