Oswald Mateja (ur. 9 lutego 1936 r. w Kosorowicach, zm. 16 kwietnia 1983 r. w Opolu) - polski matematyk, nauczyciel akademicki, specjalista w dziedzinie inżynierii budowlanej i teorii konstrukcji, drugi rektor Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Opolu.

Urodził się w 1936 roku w Kosorowicach na Opolszczyźnie, jako dwunaste dziecko urodzone w srebrne wesele rodziców Andrzeja Matei i jego żony Fran­ciszki z domu Datko. Ukończył miejscową szkołę podstawową, a po­tem technikum budowlane w Opolu, w którym zdawał egzamin maturalny. W 1960 roku ukończył Wydział Budownictwa Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Następnie pracował w charakterze asystenta na macierzystej uczelni. Jednocześnie podjął studia doktoranckie z zakresu matematyki na Uniwersytecie Wrocławskim, uzyskując w 1964 roku stopień naukowy doktora matematyki. Awansował wtedy na adiunkta w swojej uczelni i kierownika jednego z zakładów Wydziału Budownictwa PŚ.

W 1968 roku podjął pracę na Wyższej Szkole Inżynierskiej w Opolu, otrzymując stanowisko docenta w 1970 roku. Trzy lata później uzyskał stopień naukowy Doktora habilitowanego na Politechnice Wrocławskiej. Na opolskiej uczelni pełnił kolejno funkcję: dziekana Wydziału Bu­dowlanego (1973-1974), a następnie prorektora ds. nauki (1974-1975). Jako stypendy­sta Fundacji Humboldta wykładał na Uniwersytecie Ruhn w Bochum.

W latach 1975-1981 byt rektorem opolskiej WSI. W międzyczasie w 1977 roku Rada Państwa PRL mianowała go profesorem nad­zwyczajnym. Był jedną z pierwszych osób na opolskiej WSI, które uzyskały ten tytuł. Prowadził szeroką współpracę z uczelniami oraz instytucjami w kraju i za granicą. Był organizatorem, a także przewodniczącym konferencji naukowych z dziedziny metod komputerowych w mechanice konstrukcji, które odbywały się pod auspicjami PAN. Powołał pierwsze krajowe studium podyplomowe z zakresu budowli wieżowych. Stworzył liczące się w kraju laboratorium w dziedzinie mechaniki doświadczalnej. Od 1970 roku nieprzerwanie kierował Zakładem Konstrukcji Budowlanych.

Współpracował bezpośrednio z Przedsiębiorstwem Budowy Chłodni Chłodnie Kominowe w Gliwicach, Zjednoczeniem Budowy Pieców Przemysłowych w Gliwicach oraz licznymi przedsiębiorstwami przemysłowymi województwa opolskiego. W ramach tej współpracy wykonał kilkadziesiąt ekspertyz oraz brał udział w projektowaniu kilkunastu powłokowych chłodni kominowych i kominów przemysłowych, zbudowanych również za granicą. Był członkiem Rady Głów­nej Nauki i Szkolnictwa Wyższego, przewodniczącym Rady Na­ukowej Wojewody Opolskiego, wiceprezesem Rady Woje­wódzkiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Opolu. Zmarł nagle, na zawał serca w 1983 roku w Opolu. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Półwsi w Alei Za­służonych.

Żonaty z Barbarą Piechaczek, z którą miał dwoje dzieci Kornelię i Waldemara. Za swą działalność został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem KEN, Odznaką Zasłużonemu Opolszczyźnie za zasługi dla Miasta Opola, oraz Srebrną i Złotą Odznaką PZITB. Był wielokrotnym laureatem Nagród Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Pośmiertnie został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy.