Leon Piniński (ur. 8 marca 1857 we Lwowie, zm. 4 kwietnia 1938 we Lwowie) – polski dyplomata, kolekcjoner i historyk sztuki, profesor prawa rzymskiego i rektor (w roku akademickim 1928/1929) Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

Był hrabią, właścicielem majątku Grzymałów. Uczył się w domu, maturę zdał w Tarnopolu. Ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie Lwowskim, po czym odbył studia uzupełniające w Lipsku, Berlinie i Wiedniu. W 1891 został profesorem prawa rzymskiego na Uniwersytecie Lwowskim. Był członkiem PAU.

Po kilku latach porzucił karierę naukową dla polityki. Był członkiem ziemiańskiego ugrupowania Podolaków, konserwatywnym politykiem galicyjskim. W latach 1889 - 1898 był posłem do Rady Państwa w Wiedniu, w latach 1894 - 1898 zasiadał w Sejmie Krajowym we Lwowie. Po objęciu w 1898 urzędu namiestnika Galicji podjął energiczną walkę z nacjonalizmem ukraińskim i ruchem socjalistycznym. W 1903 został odwołany z funkcji namiestnika, jednak zachował dożywotnie członkostwo austriackiej Izby Panów. W czasie I wojny zaangażował się w kontrowersyjną działalność polityczną, dążąc do korzystnych dla Polski rozwiązań.

Po wojnie podjął studia nad sztuką i muzyką oraz kolekcjonerstwo. Prowadząc cygański tryb życia artysty, podczas licznych podróży i w zaciszu domowym pisał najlepsze swoje prace. Swoje bogate zbiory ofiarował Wawelowi (350 obrazów, głównie dzieł malarstwa włoskiego i holenderskiego), Ossolineum i in.

Dopiero na starość, już po odrodzeniu polskiej państwowości, powrócił do pracy naukowej. Był profesorem prawa rzymskiego na wydziale prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a także rektorem tej uczelni w roku 1928/1929 oraz doktorem honoris causa Uniwersytetu Jana Kazimierza. Otrzymał honorowe obywatelstwo polskich miast: Lwowa, Tarnowa, Nowego Sącza, Jasła, Drohobycza i Nowego Targu.

Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.