Władysław Boroń urodził się 22 lutego 1901 r. w Krotoszynie. Jego rodzicami byli Paweł (1875 - 1933) i Marianna z domu Morgiel (1875 - 1935). Po ukończeniu szkoły powszechnej w Krotoszynie pracował w Urzędzie Pocztowym w Krotoszynie. Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego włączył się w jego działania. 1 stycznia 1919 roku brał udział w zdobywaniu Krotoszyna. Później został włączony w szeregi 2 kompanii 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Przysięgę wojskową złożył 14 stycznia 1919 roku. Jako strzelec brał udział w walkach pod Zdunami, Perzycami, Chachalnią, Sulmierzycami, Czarnym Lasem i Kępnem. W czasie wojny polsko-bolszewickiej razem z całą dywizją został przeniesiony na front wschodni. Tam stoczył walki pod Mińskiem, Mołodecznem, Wilejką, a podczas odwrotu pod Grodnem, dnia 19 lipca 1920 roku, dostał się do niewoli bolszewickiej. Po powrocie z niewoli otrzymał przydział do 70 Pułku Piechoty Wielkopolskiej (dawnego 12 PSW), dokładnie do batalionu zapasowego, skąd 6 sierpnia 1921 roku został zwolniony do cywila.