Tomasz Pawłowski OP (świeckie imię Zygmunt, ur. 18 stycznia 1927 w Poznaniu, zm. 23 maja 2016 w Rzeszowie) – polski duchowny katolicki, dominikanin, duszpasterz akademicki i wykładowca

W wieku 17 lat brał udział w powstaniu warszawskim. Po wojnie, w 1945, zdał maturę i rozpoczął studia na Uniwersytecie Poznańskim, w trakcie których związał się z prowadzonym przez o. Bernarda Przybylskiego OP duszpasterstwem akademickim, w tym Caritas Academica przy kościele oo. Dominikanów.

Po ukończeniu studiów w 1949 wstąpił do Zakonu Braci Kaznodziejów, w którym przyjął imię Tomasz. Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1956 w Krakowie. W następnych latach kontynuował studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, gdzie obronił doktorat.

Pracę duszpasterską rozpoczął w latach 60. we Wrocławiu. Po roku został przeniesiony do Poznania, gdzie wspólnie z o. Joachimem Badenim OP prowadził duszpasterstwo akademickie. W 1964 oddelegowano go do Krakowa, gdzie na prośbę ówczesnego biskupa Karola Wojtyły założył duszpasterstwo akademickie: Beczkę, które prowadził do 1983. Przez 4 lata prowadził także duszpasterstwo akademickie w Poznaniu

W 1987 przeniesiony do Rzeszowa, gdzie założył duszpasterstwo akademickie „Szopka”. W latach 1994-2005 mieszkał i pracował w Gdańsku jako wykładowca i duszpasterz grup apostolsko-formacyjnych, następnie powrócił do Rzeszowa.

14 października 2004 otrzymał Honorowe Obywatelstwo Krakowa, a 30 czerwca 2008 prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Wybrane publikacje

• Siła przebicia, Wyd. W Drodze, 1986
• Stopem przez życie, Wyd. W Drodze, 1987
• Latająca szopka, 1993
• Przewodnik dla zniechęconych, Wyd. W Drodze, 1996
• Summa głupstw, Wyd. W Drodze, 2000
• Pomiędzy miłosierdziem a lękiem, Wyd. AA, 2005