Stanisław Janicki (ur. 22 października 1872 w Warszawie, zm. 25 września 1939 tamże) – polski inżynier meliorant, działacz rolniczy, polityk, minister.

Urodził się w rodzinie inteligenckiej. Ukończył Wydział Melioracji na Politechnice w Rydze. W trakcie studiów został przyjęty do korporacji akademickiej Arkonia. Prowadził w Warszawie biuro melioracyjne. Następnie od 1899 do 1901 studiował w Akademii Rolniczej w Bonn. Był zwolennikiem uprzemysłowienia wielkiej własności ziemskiej.

Brał czynny udział w pracach Centralnego Towarzystwa Rolniczego. Od 1916 członek Centralnego Komitetu Narodowego. Jako przedstawiciel Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego w 1917 wszedł w skład Tymczasowej Rady Stanu, obejmując kierownictwo Departamentu Gospodarstwa Społecznego. Z początkiem 1918 został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Koronnych. Jako wiceminister, w kwietniu i w listopadzie 1918 pełnił funkcję kierownika tego resortu w prowizoriach rządowych Antoniego Ponikowskiego i Władysława Wróblewskiego. Następnie od 16 stycznia 1919 do 30 września 1919 był ministrem rolnictwa i dóbr państwowych w rządzie Ignacego Jana Paderewskiego. Od 7 stycznia 1924 do 14 listopada 1925 ponownie był ministrem rolnictwa i dóbr państwowych w rządzie Władysława Grabskiego. W okresie od 3 czerwca 1924 do 22 lipca 1924 był również kierownikiem resortu reform rolnych. Po odejściu ze służby państwowej zasiadał w radach nadzorczych Państwowego Banku Rolnego i Banku Handlowego S.A. w Warszawie. Był też członkiem zarządu Towarzystwa Akcyjnego „Norblin, Bracia Buch i T. Werner”.

Stanisław Janicki zmarł śmiercią tragiczną 25 września 1939 w wyniku bombardowania Warszawy i został pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym przy ul. Żytniej.

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Wielki Orderu Białego Lwa (1925, Czechosłowacja)